ಸ್ವಗತ

ಎದೆಯಲ್ಲಿಗ ನೀರವ ಮೌನದ

ಚಳಿ ಸುಳಿಗಾಳಿಯೊಂದು ಬೀಸುತ್ತಿದೆ.

ಭಾವಗಳೆಲ್ಲ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿ, ಪದಗಳು

ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ

ಹೋರಾಡುತ್ತಾ ಬಿಕ್ಕಳಿಸುತ್ತಿವೆ.

ಪದ..ಪದವು ತಾಳಿಬಿಟ್ಟಿದೆ ವೈರಾಗ್ಯ!!

ತಾಳ್ಮೆಯೆಂಬುದು, ಪುರಸಭೆಯ ತೊಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ

ಎಳೆದು ಹಾಕಿದ ಸತ್ತ ನಾಯಿಯ ಕಳೆಬರದಂತೆ

ಕೊಳೆಯುತ್ತಲಿದೆ.

ಈರ್ಷ್ಯವೆಂಬ ಫಂಗಸ್ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ದೇಹವನ್ನು

ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕವಿಯ ಬಾಯಿಗೆ ಕಾದ

ಸೀಸವನ್ನು ಸುರಿದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು ಸಾಕಿತ್ತು!!!

ಅಪನಂಬಿಕೆಯಂತಹ ಲಸಿಕೆಯನ್ನು ಹನಿ

ಹನಿಯಾಗಿ ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟರು. ಸತ್ತು ಹೋಗುತ್ತಿರುವೆ

ಒಳಗೊಳಗೆ!!! ಹಿಂಸಿಸುತ್ತಿದೆ ಕಪಟಿಗಳ ಕಪಟದಾಟದ ನಿಯತ್ತು!!

ವಿಷವನ್ನೆ ಕೊಟ್ಟರು ಅಮೃತವಾಗುತ್ತಿತ್ತಲ್ಲ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ!!

ಬೆಲ್ಲವೂ....ಕಹಿಯಾಗುತಿದೆಯಲ್ಲ ಇಂದಿವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ!

ಕಾಲವೆ ಹೀಗಿದೇಯೊ? ಇಲ್ಲಾ..... ನನಗೆ ಮತಿ

ಭ್ರಮಣೆಯೊ?

ಹುಚ್ಚು...ಹುಚ್ಚು...ಹುಚ್ಚು... ಕಾಡುವ, ತಿವಿಯುವ

ಅಣಕಿಸಿ-ಕೊಂಕಿಸುವ, ತುಳಿದು ನನ್ನನ್ನೆ ಹರಿದು

ಮುಕ್ಕುತ್ತಿರುವ ರಣಹದ್ದಿನ ಬೇಟೆಯನ್ನಾಡಿಬಿಡಲೆ?

ಇಲ್ಲಾ.... ಬೇಟೆಯಾಗಿಹೋಗಿಬಿಡಲೆ? ಈಜು

ಬರುವುದಿಲ್ಲ ನಿಜ. ಹಾಗಂತ, ಕಾಲಡಿಯಲಿ ಹರಿವ

ಹಳ್ಳವನ್ನು ದಾಟದಿದ್ದರೆ!!? ದಂಡೆಯಲ್ಲಿಯೆ ನಾನು

ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಬಹುದು! ಅದು ಅಲ್ಲಿಯೆ ನನ್ನ

ಸಮಾಧಿಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಬಿಡಬಹುದು ಅಲ್ಲವೆ?

ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಎದ್ದುಬಿಡಲೆ ಮೈ ಕೊಡವಿಕೊಂಡು?

ಸರಿದು ಬಿಡಲೆ ಲಜ್ಜೆಯಿಲ್ಲದೆ ಪರದೆಯ ಕತ್ತಲಿಗೆ!

ಹೀಗಾದರೆ ಆಹಾರವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇನು ಆಡಿಕೊಳ್ಳುವವರ ನಾಲಿಗೆಗೆ!

ಸರಿ ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲುವೆ, ಉತ್ತರಿಸಲು

ಪ್ರಶ್ನಿಸಲು, ಕೊಂಕಿಸಲು, ಕೆಣಕಿಸಲು, ಸೋಲು-ಗೆಲುವಿನ ಸಿಹಿ-ಕಹಿಗಳ ಉಣಬಡಿಸಲು

ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ...ನಡೆಯತ್ತೇನೆ..ನಡೆಯುತ್ತಲೆ

ಇರುತ್ತೇನೆ,

ಎಡವಿದ ನೋವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡು, ಚುಚ್ಚುವ

 ಮುಳ್ಳುಗಳ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು,ನೆರಳಿರಲಿ-ಬಿಸಿಲಿರಲಿ,

ಛಳಿಯಿರಲಿ-ಮಳೆಯಿರಲಿ, ಒಂಟಿಯಾಗಿಯೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಸಾವಿಗೂ... ನಾಚಿಕೆ

ಬರುವಂತಹ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಲು,

ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ... ನಡೆಯತ್ತೇನೆ.... ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ...