ನಾನೊಂದು ಕಾಡಿನ ಹೂ

ನಾನೊಂದು ಕಾಡಿನ ಹೂ
ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದಂತಹ
ಸಾಹಿತ್ಯ ವನದಲಿ ಯಾರಿಗೂ
ಕಾಣದ, ಅರಿಯದ, ಅರಳಿ ಉದುರಿ
ಬೀಳುವ ಒಂದು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ ಹೂ

ಬೆಳೆದೆದ್ದು ನಾ ಎಂಜಲು ತೊಳೆಯುವ
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಎದೆತಟ್ಟಿ ನಾ ಹೇಳುವೆ
ಅಕ್ಷರಗಳ ಗಂಧವಿರದ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಚಹಾದ
ಅಂಗಡಿಯ ದುಡಿಮೆಯ ಪ್ರತಿಫಲದ ಕುರುಹುವಾಗಿ
ಬೆಳೆದಿರುವೆ ನಾನು

ಮನೆತನದಲ್ಲಾರಿಗೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸೇವೆಯ
ಓದುವ, ಕೇಳುವ, ಮಾತನಾಡುವ ಕಲೆಯಂತೂ
ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಅದ್ಹೇಗೆ ನುಸುಳಿದಳೊ ನನ್ನೊಳಗೆ
ಕವನ ಕವಿತೆ ಎಂಬ ಮಾಯೆ ಅದು ಎಂಜಲು
ಎತ್ತಿ , ಶಾಲೆಯ ಅಭ್ಯಾಸ ಮುಗಿಸಿ, ಅಂಗಡಿಯ
ದಿನಸಿ ಮುಗಿಸಿ ಉಂಡು ಮಲಗುವ ವೇಳೆಗೆ
ನೀ ಬಂದು ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಎರಡು ಮೂರು ಸಾಲಿನೊಳಗೆ

ಬರೆದು ಬರೆದು ಕೊಟ್ಟೆ ನಿಮ್ಮನು ಸ್ನೇಹಿತರ
ಪ್ರೇಮ ನೀವೇದನೆಗಳಿಗೆ, ಕಾಲೇಜು ಬಿಳ್ಕೋಡುವ
ದಿನಗಳಿಗೆ ಯಾರೂ ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ ಕಾರಣ
ನಿನ್ನರಿವು ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ, ನಾಡಿನ ಸಾಹಿತ್ಯ ವನದಲಿ
ನೀವೆಂತಹ ಮೊಗ್ಗುಗಳೆಂದು ನಾನರಿತಿರಲಿಲ್ಲ
ಎಷ್ಟೇಯಾದರೂ ನಾನೊಂದು ಕಾಡಿನ ಹೂವಲ್ಲವೆ

ಹಾಗಂತ ಯಾರೂ ನನ್ನನ್ನೂ ನಿರಾಕರಿಸದಿರಿ
ಎಂದಾದರೂ, ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ, ಯಾರೊಬ್ಬರಾದರೂ
ಗುರುತಿಸಿ, ವಾಸನೆಯ ಗ್ರಹಿಸಿ ಆಘ್ರಾಣಿಸಿ ಒಂದು
ಸ್ಥಳವ ನೀಡಿ ತಾಯಿ ಭುವನೇಶ್ವರಿಯ ಪಾದದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಭುಜದ ಮೇಲಾಗಲಿ, ತಾಯಿ ಮುಕುಟದ ಮೇಲಾಗಲಿ ಇರಿಸದಿದ್ದರೂ ಅವಳ ಮಕ್ಕಳು ನಡೆಯುವ  ಹಾದಿಯಲ್ಲಾದರೂ ಹಾಕಿ ಅವರ ಪಾದದ ಧೂಳಿಂದ
ಪಾವನವಾಗುವೆ

ನನಗೂ ಅನ್ನಿಸುತಿದೆ ಈ ಕಾಡ ಹೂವಿನ
ಬೇರುಗಳಿಗೆ ಎದೆತುಂಬಿ ಬರಲಿ ತಮ್ಮ
ಗಿಡದ ಹೂ ನಾಡ ವನದಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿದೆಯಲ್ಲ
ವನದ ವೈಭವವ ಸಾರುತಿಹುದಲ್ಲ ಎಂದು
ಹೊಸುಕದಿರಿ, ಮರೆಯದಿರಿ, ತೊರೆಯದಿರಿ
ನಾನೀರುವೆ  ಎತ್ತರದ ವೃಕ್ಷಗಳ ಬುಡದಲಿ
ಸೊಂಪಾಗಿ ದಟ್ಟವಾಗಿರುವ ಪೊಟರೆಯ
ಮಧ್ಯದಲಿ, ಕಾಣದೆ ಇರುವೆ ಎಲೆಯ ಮರೆಯಲಿ

ನೋಡದೆ ಇರದಿರಿ
ಅರಳಿ ಮುದುಡಿ
ಉದುರುವ ಈ ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ
ಕಾಡಿನ ಹೂವನು