ನೀನೂ... ದೇವರಾದೆಯಲ್ಲೊ..

ನೀನು ದೇವರಾದೆಯಲ್ಲೊ...ಎಸುಳೆ
ಹನ್ನೊಂದು ಮಾಸಗಳಷ್ಟೇ ಬೆಳಗಿ
ಮಡಿಲಿಗೆ ಮುಳ್ಳನಿಟ್ಟು.. ಆಸೆ ಕಂಗಳಲಿ
ಕಣ್ಣೀರ ಕೆರೆಯ ಕಟ್ಟಿ.. ಕತ್ತಲಿನ ದಿನಗಳ
ಉಳಿಸಿ ಹೋದೆಯಲ್ಲೊ ಕಾಲನ ಕರೆಗೆ ಕರಗಿ

ತುಂಬಿದೆದೆಯಿದು ಬಿಗಿದು... ಮೊಲೆಯ ತೊಟ್ಟಿನಿಂದ
ಅಮೃತವು ಜಿನುಗಿ... ರವಿಕೆಯಲ್ಲ ಹಸಿಯಾಗಿಹುದು
ಉಸಿರಿಡಿದು ಅಳುವ ನಿನ್ನ ಸಂತೈಸಲು
ನನ್ನಜ್ಜಿಯಿಂದ ಕಲಿತ ಜೋಗುಳ ಪದಗಳು
ನೀನಿಲ್ಲದೆ ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿವವು....

ಅಪ್ಪ ತಂದಿಟ್ಟ ಗೊಂಬೆಯ ಆಡಿಸಲಿಲ್ಲ.. ಬೀಳಿಸಲಿಲ್ಲ
ಆಡಿಸಿ.. ಬೀಳಿಸಿ ನಕ್ಕು ನಮ್ಮನು ನಗಿಸಲಿಲ್ಲ
ಅಜ್ಜಿ ಮಾಡಿಸಿಟ್ಟ ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆಯ ತೊಡಲಿಲ್ಲ.. ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ
ತೊಟ್ಟು.. ಓಡಾಡಿ.. ಮನೆಯಂಗಳದ ತುಂಬ
ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆಯ ನಾದವ ತುಂಬಿಸುವ ಮೊದಲೆ
ಮರೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟೆಯಲ್ಲೊ... ಮಗುವೆ..

ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಹೃದಯಾಘಾತವಾದರೂ..
ನಿನ್ನಜ್ಜನೆದೆಯ ಬಯಲು ನಿನ್ನ ಮುದ್ದು ಪಾದಗಳ
ಹೆಗ್ಗುರುತಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತಲ್ಲ... ಬಯಲು ಬರೀ..
ಬಯಲಾಗಿಯೇ.. ಉಳಿಯಿತೆಂಬ ಸತ್ಯವು ಗೊತ್ತಾದ
ಮೇಲೆಯೂ ನೀ.. ಬಂದೆ ಬರುವೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ
ಮಿಡಿಯುತಿಹುದಲ್ಲ

ಮೌನವಾದೆಯಲ್ಲೊ... ಮಗುವೆ ಕಲ್ಲು
ದೇವರ ಹಾಗೆ..ತೊಟ್ಟಿಲು ‌ನಿಂತಿದೆ.. ಜೋಗುಳ
ಕಾದಿದೆ..ಎಣ್ಣೆ ನೀರದು ಆರುತಿದೆ... ನೀನ್ನಳುವ
ಕೇಳದೆ ಮನೆಯ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಯಲೂ..
ಮೌನದ ತಾಂಡವ ನೃತ್ಯವೆ ವಿಜೃಂಭಸಿದೆ...
ಸಂತೈಸುವ ಮಡಿಲು ಬರಿದಾಗಿದೆ... ನೀನ್ನೆನೆದು
ಸುರಿಸುವ ಕಂಬನಿಗೆ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದಾಗಿದೆ...
ದೇವರಾಗಿಬಿಟ್ಟೆಯಲ್ಲೊ..‌ ಮಗುವೆ..
ವಂಶದ ಚಿಗುರು ಚಿಗಿಯುವ ಮೊದಲೆ...