ಮುಖವಾಡಗಳು ಮತ್ತು ನಾನು

ಎಷ್ಟೇಂದು ಧರಿಸಲಿ  ಮುಖವಾಡಗಳನು
ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವೆನಲ್ಲ ಇವುಗಳೊಡಗೂಡಿ
ನನ್ನತನವನು....
ಮರೆಮಾಚಿರುವೆನಲ್ಲ ಅದುಮಿ ಅದೇಷ್ಟೊ
ನೋವುಗಳನು....

ಪ್ರೀತಿಸಿದವನು ಕೈ ಕೊಟ್ಟಾಗ..ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೆ
ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಕೈ ಹಿಡಿಯುವಾಗ
ನಗು ಮೊಗದ ಮುಖವಾಡವ ತೊಟ್ಟಿದ್ದೆ....
ಆ ಮುಖವಾಡದ ಹಿಂದೆ ನಾ ಸುರಿಸಿದ
ಸೋತ ಪ್ರೀತಿಯ ನೋವಿನ ಕಣ್ಣೀರಿನ
ರುಚಿ... ನನ್ನ ಸೀರೆ ಸೇರಗಂಚಿಗಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತಿತ್ತು...

ಮನವಿಲ್ಲದೆ ಮಂಚವನೇರಿ ಮೈಯ
ಹಂಚಿಕೊಂಡರು.. ನಿನ್ನಿಂದಲೆ ಈ ಬಾಳಿಗೆ
ಬೆಳಕು.. ಇನ್ನೂ ಈ ಮುಖವಾಡವಾದರೂ ಏಕೆ
ಬೇಕೆನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ... ದಿನಗಳಳಿದಂತೆ..
ಮೊದಲುಗೊಂಡವಲ್ಲ ನಿನ್ನ ದುಶ್ಚಟದೆಟುಗಳು
ನನ್ನ ಮುದ್ದಿಸಿದ ಮೈ ಮೇಲೆಲ್ಲ ನರ್ತಿಸತೊಡಗಿದವಲ್ಲ
ಕಾಮದ ಹಸಿವನಿಂಗಿಸಿಕೊಂಡ ಕೈಗಳು...

ಇಲ್ಲಿಯೂ ಸೋತು... ಸಾಯಲು ತಯಾರಾಗಿ
ನಿಂತ ನನಗೆ ಮತ್ತೆ.. ಮತ್ತೆ.. ಆ ಹುಸಿ ನಗು
ಮೊಗದ ಮುಖವಾಡವನ್ನು ಧರಿಸಬೇಕಾಯಿತಲ್ಲ
ಹೆತ್ತ ಕರುಳಕುಡಿಗಳೆದುರಿಗೆ.. ನನ್ನೀ ನರಕಕ್ಕೆ
ಅರಿತರಿವಿಲ್ಲದೆಯೊ ದೂಡಿದ ಹೆತ್ತವರೆದುರಿಗೆ
ಬಾಳೊಂದು ಕಂಡವರ ಪಾಲಿಗೆ ನಗೆಪಾಟಲಾಗ
ದಿರಲೆಂಬ ಸಂಕಟಕೆ..

ಬದುಕಿದು ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ನಗುವನೊಂದನು
ಅರಳಿಸುತಿಲ್ಲ...
ಮುಖವಾಡವೊಂದನು ಕಳಚಿ...ನೆಮ್ಮದಿಯ
ನಿಟ್ಟುಸಿರನೊಂದ ಎಳದುಕೊಳ್ಳಲು....
ಅಳಿದುಳಿದ ದಿನಗಳು ಅನುಮತಿಯನ್ನೆ....
ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲ...
ದಿನ.. ದಿನಕ್ಕೂ... ಹೊತ್ತು.. ಹೊತ್ತಿಗೂ.. ಹೊಸ
ಹೊಸ ಮುಖವಾಡಗಳನೆ ಧರಿಸುವ ಸಂದರ್ಭಗಳು
ಮತ್ತೆ.... ಮತ್ತೆ... ಎದುರಾಗುತಿಹುವಲ್ಲ

ಏನು ಮಾಡಲಿ...? ಮುಖವಾಡಗಳೆ ಬದುಕಿ
ನಾಸರೆಯಾಗಿವೆಯಲ್ಲ..‌‌..
ಬದುಕಲೆ.....?