ಬಾಳಿನ ಸಂಗಾತಿ..
ಹೇಳದೆ ಕೇಳದೆ ಎದೆ
ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲ ನೂಕಿ ಬಂದಾಕಿ
ಮರಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ
ಸಸಿಯ ನೆಟ್ಟು ನಡೆದೆಯಲ್ಲ
ನೀನು ನನ್ನರಿವಿಲ್ಲದೆ....
ಮಾಡಿದ ಕರೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನಿರುತ್ತರವ
ಕೊಟ್ಟೆ... ಬದುಕದೆ ನಿನ್ನ ನೆನಪಲಿ
ಓದಿ..ಓದಿ..ನರಳಲು ನೂರೊಂದು
ಪತ್ರಗಳ ಕಂತೆಯನೆ.. ಬಿಟ್ಟೆ..
ಸೂಜಿಯ ಮೊನೆಯಂತೆ ಚುಚ್ಚುವ
ನಿನ್ನ ನಗುವಿನ ಸದ್ದನು ಎದೆಯಲಿ
ತುಂಬಿಬಿಟ್ಟೆ.... ನೋವಿಗೆ ತಾಳದ
ಮನವಿದು ಎಷ್ಟೇ ಕೂಗಿ ಕೂಗಿ ಕರೆದರು
ಯಮನನ್ನು..ನನ್ನ ನೋವಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡದ
ಹಾಗೆ ಅವನನ್ನು ಕಿವುಡನನ್ನಾಗಿಸಿದೆ...
ಹೊಳೆಯ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಅಂಬಿಗನ
ಹಂಗೇಕೆ ಎಂಬಂತೆ...ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊಳೆಯಲಿ
ಒಲವಿನ ದೋಣಿಯಲಿ ವಿಹಾರಿಸಿ..ವಿರಹದ
ದಡದಲಿ ನನ್ನನೊಬ್ಬನೆ ಕಾಯಲು ಕುಳ್ಳರಿಸಿ
ನಡದೆಯಲ್ಲ...
ದಿನ ಬೆಳಗೊ.. ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ಗ್ರಹಣ
ಹಿಡಿಯುವುದು...ಕಳೆಯುವುದು..ನೀನು
ಮಾತ್ರ ಕರಗದ... ಮರೆಯದ ಗ್ರಹಣವನು
ಪ್ರೀತಿಗೆ ಹಿಡಿಸಿ ಮರೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ..
ನಮ್ಮ ತುಂಬು ಪ್ರೀತಿಯ ಕನ್ನಡಿಯನ್ನು
ಕಲ್ಲು ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಒಡೆದು ಚೂರು
ಚೂರು ಹಾಗೆ ಕೈ ಬಿಟ್ಟು... ಓಡಿದೆಯಲ್ಲ
ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಯು ಏನಾಗುವುದೊ...
ಎಂಬರಿವಿಲ್ಲದೆ
No comments:
Post a Comment